Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

Καλλιτέχνης, ετών τεσσάρων!


                                         της Παναγιώτας Κιρμιζάκη
Play & Learn παιδαγωγού

Αυτή την εβδομάδα, είχαμε ως θεματική τα «Φυτά».  Αφού ακολουθήσαμε την ρουτίνα μας, τραγουδήσαμε, μιλήσαμε για το φύτεμα, ποτίσαμε τα λουλουδάκια έξω από την τάξη, ήρθε  η ώρα για την εργασίας : τα μικρά μας θα έπαιρναν ανακατεμένα κομμάτια χαρτί  με τα μέρη των φυτών για να τα κολλήσουν  πάνω σε ένα χαρτόνι με την σωστή  σειρά(κάτι σαν πάζλ). Πριν αρχίσω να κόβω τις φωτοτυπίες με τα μέρη των φυτών για να  τους τα δώσω, ο Σ. μου είχε ήδη ζητήσει ψαλίδι (του αρέσει πολύ να κόβει) και από μόνη μου του έδωσα και ένα μικρό κομμάτι χαρτόνι για να το κόψει,  «και μία κόλλα θέλω» μου λέει. Του δίνω και μία κολλά χαρτί. Μετά μου λέει «θέλω κόλλα, που κολλάει». Του δίνω και την κόλλα (που κολλάει!) και  συνεχίζω και εγώ το δικό μου κόψιμο.


Ενώ λοιπόν έκοβα, ο Σ.  μου έπαιρνε τα περισσεύματα από τις φωτοτυπίες. Μου τράβηξε την προσοχή η προσήλωση με την οποία έφτιαχνε το έργο του, η ακρίβεια με την οποία ίσιωνε  τις άκρες του χαρτιού με το ψαλίδι  και άρχισα να τον παρατηρώ. Δεν είναι μόνο το έργο αλλά με εντυπωσίασε και  η διαδικασία της δημιουργίας:  πως έκοβε, πως κολλούσε το χαρτιά μεταξύ τους. Έμοιαζε σαν να μην ήταν τυχαίο, είχε το σχέδιο από την αρχή στο μυαλό του, ζήτησε τα υλικά που ήθελε, χρησιμοποίησε και κάποια που του έτυχαν στην πορεία (αν αυτό δεν είναι δημιουργικότητα, τότε τι είναι;) και ορίστε:




Η σκάλα με το δέντρο

Περιττό να πω, ότι ο Σ. εργασία δεν έκανε την εργασία και δεν με ενδιέφερε κιόλας. Θεώρησα ότι θα ήταν στείρο να τον διακόψω από αυτό που έκανε και να τον παροτρύνω να κάνει την εργασία που είχε μία πιο απλή λογική. Θα τον αδικούσα. Έτσι απλά τον άφησα, ήξερε εκείνος. Όταν λοιπόν οι γονείς του Σ. ήρθαν στο τέλος του μαθήματος, τους ενημέρωσα ότι ο Σ.  σήμερα έκανε διαφορετική εργασία και ότι αξίζει πολύ να μπουν μέσα στην τάξη να την δουν. Μόλις  είδαν την σκάλα  εκθεμένη στην τάξη (ελπίζω να μεγαλώσει η συλλογή!) ένιωσαν πολύ περήφανοι και εντάξει, θα το πω:  ένιωσα και εγώ περήφανη για τον εαυτό που ξέφυγα από τον ψυχαναγκασμό του φύλλου εργασίας.  Αυτό. Ένιωσα ότι είχα κάνει το σωστό.