Τετάρτη 17 Ιουνίου 2015

Το Play & Learn επισκέφτεται το Σχολείο της Φύσης και των Xρωμάτων






Πέρα από την εκμάθηση των αγγλικών με βιωματικό τρόπο, το Play & Learn έχει σαν στόχο να στηρίξει τους γονείς στο ρόλο τους μέσα από συνεχής ενημέρωση σε θέματα που τους αφορούν.
Παίζουμε με χώμα και νερό

Βάφουμε με κλαδιά και λουλούδια


Στα πλαίσια αυτά το Σάββατο που μας πέρασε ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία που στόχο είχε τη γνωριμία των γονέων με τον Άγγελο Πατσιά, τον προοδευτικό δάσκαλο του Σχολείου της Φύσης και των Χρωμάτων. Η επίσκεψή μας όμως είχε κυρίως στόχο να μας προβληματίσει για μια διαφορετική φιλοσοφία εκπαίδευσης στο δημοτικό.




Η συζήτηση των γονέων με τον Άγγελο Πατσιά διήρκεσε σχεδόν 2 ώρες  Πολλοί από τους γονείς αναρωτήθηκαν πόσο δύσκολο είναι να μεταφερθεί η προσέγγιση της μάθησης αυτής και σε άλλα σχολεία. Γιατί η προσέγγιση αυτή δεν φαίνεται να λειτουργεί και σε άλλα σχολεία; Πως γίνεται τα παιδιά να μαθαίνουν χωρίς να ακολουθούν πιστά ένα βιβλίο; Τι είναι πιο σημαντικό στην καθημερινή εκπαίδευση των παιδιών; Πραγματικά είναι πολύ όμορφο συναίσθημα να βλέπεις τόσους γονείς να μαθαίνουν και να ευελπιστούν για αλλαγές στην εκπαίδευση. Όλοι οι γονείς θέλουν να βλέπουν το παιδί τους να σηκώνεται το πρωί και να προσδοκά να πηγαίνει σχολείο, να αγαπάει τη μάθηση, να διασκεδάζει, να αναλύει, να κρίνει, να συμβιώνει με άλλους, να διαχειρίζεται το συναίσθημά του, να ρισκάρει, να αποτυγχάνει αλλά να ξανασηκώνεται και να ξαναπροσπαθεί, να μη φοβάται να πει τη γνώμη του, να ελέγχει τους φόβους του, να ανακαλύπτει καθημερινά και να ανακαλύπτεται.

Η εξερεύνησή μας στο μικρό δασάκι



Στο τέλος κλείσαμε με χορούς δικούς μας!



 Παιδιά που φεύγουν από τη προσχολική ζωή και μπαίνουν στο δημοτικό θα βρουν μπροστά τους ζητήματα άλλοτε λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά και κάπου θα τα καταφέρουν καλύτερα ή χειρότερα. Το πόσο μεγάλη σημασία έχει το κάθε τι που θα βρουν μπροστά τους είναι κάτι που πολλές φορές το καθορίζουμε εμείς. Εμείς καθορίζουμε τη σημασία του και τη βαρύτητά του. Όταν αναρωτιόμαστε  πόσο καλά έχει μάθει το μάθημά του καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε πρώτα πόσο πολύ το αγαπάει, πόση προσπάθεια θέλει να βάλει, ποια είναι η εξέλιξή του στο πέρασμα του χρόνου, αλλά και πόσο εμείς έχουμε κατανοήσει το ίδιο μας το παιδί μας.




Για μένα εκπαίδευση είναι διαδρομή, είναι διασκέδαση, είναι η ίδια η ζωή μας και σαν αυτή χρειάζεται να την βλέπουμε. Εκπαίδευση δεν είναι το αποτέλεσμα ή ο βαθμός. Θα έρθει και αυτό αν υπάρχει διασκέδαση και αγάπη για μάθηση. Αλλιώς θα δούμε παιδιά που δεν σέβονται τον ίδιο τους τον εαυτό. Και αυτό δεν το θέλουμε για τον μέλλον της χώρας μας...έτσι δεν είναι;





Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

Καλλιτέχνης, ετών τεσσάρων!


                                         της Παναγιώτας Κιρμιζάκη
Play & Learn παιδαγωγού

Αυτή την εβδομάδα, είχαμε ως θεματική τα «Φυτά».  Αφού ακολουθήσαμε την ρουτίνα μας, τραγουδήσαμε, μιλήσαμε για το φύτεμα, ποτίσαμε τα λουλουδάκια έξω από την τάξη, ήρθε  η ώρα για την εργασίας : τα μικρά μας θα έπαιρναν ανακατεμένα κομμάτια χαρτί  με τα μέρη των φυτών για να τα κολλήσουν  πάνω σε ένα χαρτόνι με την σωστή  σειρά(κάτι σαν πάζλ). Πριν αρχίσω να κόβω τις φωτοτυπίες με τα μέρη των φυτών για να  τους τα δώσω, ο Σ. μου είχε ήδη ζητήσει ψαλίδι (του αρέσει πολύ να κόβει) και από μόνη μου του έδωσα και ένα μικρό κομμάτι χαρτόνι για να το κόψει,  «και μία κόλλα θέλω» μου λέει. Του δίνω και μία κολλά χαρτί. Μετά μου λέει «θέλω κόλλα, που κολλάει». Του δίνω και την κόλλα (που κολλάει!) και  συνεχίζω και εγώ το δικό μου κόψιμο.


Ενώ λοιπόν έκοβα, ο Σ.  μου έπαιρνε τα περισσεύματα από τις φωτοτυπίες. Μου τράβηξε την προσοχή η προσήλωση με την οποία έφτιαχνε το έργο του, η ακρίβεια με την οποία ίσιωνε  τις άκρες του χαρτιού με το ψαλίδι  και άρχισα να τον παρατηρώ. Δεν είναι μόνο το έργο αλλά με εντυπωσίασε και  η διαδικασία της δημιουργίας:  πως έκοβε, πως κολλούσε το χαρτιά μεταξύ τους. Έμοιαζε σαν να μην ήταν τυχαίο, είχε το σχέδιο από την αρχή στο μυαλό του, ζήτησε τα υλικά που ήθελε, χρησιμοποίησε και κάποια που του έτυχαν στην πορεία (αν αυτό δεν είναι δημιουργικότητα, τότε τι είναι;) και ορίστε:




Η σκάλα με το δέντρο

Περιττό να πω, ότι ο Σ. εργασία δεν έκανε την εργασία και δεν με ενδιέφερε κιόλας. Θεώρησα ότι θα ήταν στείρο να τον διακόψω από αυτό που έκανε και να τον παροτρύνω να κάνει την εργασία που είχε μία πιο απλή λογική. Θα τον αδικούσα. Έτσι απλά τον άφησα, ήξερε εκείνος. Όταν λοιπόν οι γονείς του Σ. ήρθαν στο τέλος του μαθήματος, τους ενημέρωσα ότι ο Σ.  σήμερα έκανε διαφορετική εργασία και ότι αξίζει πολύ να μπουν μέσα στην τάξη να την δουν. Μόλις  είδαν την σκάλα  εκθεμένη στην τάξη (ελπίζω να μεγαλώσει η συλλογή!) ένιωσαν πολύ περήφανοι και εντάξει, θα το πω:  ένιωσα και εγώ περήφανη για τον εαυτό που ξέφυγα από τον ψυχαναγκασμό του φύλλου εργασίας.  Αυτό. Ένιωσα ότι είχα κάνει το σωστό.